Niech Miłość Twa, jak ognia żar, niech Miłość Twa zapłonie w nas! – jedno krótkie zdanie wyśpiewane przez scholę tuż po zakończeniu Mszy Świętej streszcza wszystkie myśli i modlitwy, które towarzyszą nam – chrystusowcom – w przeżywaniu tytularnej uroczystości. Zgromadzeni już od rana w ostatnią niedzielę roku liturgicznego, w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata w sercu domu głównego i seminarium w Poznaniu – w kaplicy zanosimy pokorną i ufną modlitwę, aby Chrystus Król królował nad nami, władał sercami i umysłami, by dzięki temu zapłonął znicz niezachwianej wiary a zew ufności i miłości cały świat zawiódł pod Jego sztandary…

W ostatnią niedzielę roku liturgicznego Kościół celebruje uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Dla nas – chrystusowców – to święto szczególne, bo to święto tytularne zgromadzenia. Przypominając na czym polega królowanie Chrystusa, pragniemy w sobie odnowić gorliwość służby na rzecz tego królestwa, zwłaszcza szerząc je pośród polskiej rzeszy wychodźczej. Dlatego wołamy: My, Chryste, hufiec Twój, My Twa przyboczna straż. O bratnie dusze idziem w bój, Ty nam błogosław, Wodzu nasz!

Nigdy z królami nie będziem w aliansach, nigdy przed mocą nie ugniemy szyi,
Bo u Chrystusa my na ordynansach, słudzy Maryi.
[…]
Nie złamie nas głód, ni żaden frasunek, ani zhołdują żadne świata hołdy;
Bo na Chrystusa my poszli werbunek na Jego żołdy.

Barwne i przejmujące przykłady duszpasterskiej działalności kapłanów w dawnym Związku Sowieckim oraz na Ukrainie, jak i przytoczone, pierwszą i ostatnią, zwrotki „Pieśni konfederatów barskich” Juliusza Słowackiego usłyszeliśmy w czasie homilii podczas Mszy Świętej w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, w niedzielę 26 listopada 2017 r., w naszym domu generalnym w Poznaniu.